Dit is het verhaal van mama Safia.
Lang voor ik zelf kinderen had, wist ik al dat ik borstvoeding zou gaan geven. Het was een gevoel, en dat gevoel werd alleen maar sterker toen ik ook effectief zwanger was en na de bevalling. Tijdens mijn zwangerschap had ik echter nog een we-zien-wel-hoe-het-loopt-gevoel, als het niet zou lukken, ging ik wel over naar de fles. Maar toen ik eenmaal bevallen was, was er geen weg meer naast: het borstvoedingsverhaal moest slagen. Ik had me immers goed ingelezen en ik zou het wel doen werken.
De eerste dagen
De eerste dagen waren enorm wennen, voor mij én voor onze zoon. De borstvoeding liep allemaal niet zo vlot als ik had gehoopt en het deed ook nog eens enorm veel pijn. Onze zoon hapte niet goed aan en het leek alsof hij niet genoeg kracht had om te drinken. Gelukkig werd ik erg goed geholpen in het ziekenhuis, ik moest maar op het belletje drukken en ze kwamen me helpen met aanleggen.
Maar toch vlotte het niet zoals ik het graag wou. Onze baby bleef ook maar afvallen. En op dat moment kreeg ik stress... Ze raadde me aan om te kolven, zodat de melkproductie goed op gang kwam. Dat deed ik dan ook.
Het kolven lukte goed, maar toch bleef het echte voeden een moeilijk punt. Onze baby kreeg ondertussen ook de gekolfde voeding via flesjes, zodat hij toch ''voldoende voeding" binnenkreeg.
Na het ziekenhuis
Na 5 dagen mochten we naar huis. Daar stond ik, mijn eerste baby, borstvoeding die niet vlotte, stuwing om u tegen te zeggen en dan moest ik het helemaal maar alleen doen. Althans, zo voelde het aan..
In het ziekenhuis hadden ze me aangeraden om toch maar kunstvoeding aan te schaffen, voor het geval dat alles zou stilvallen. Dat deden we, maar we hadden het nog niet onmiddellijk nodig, ik kon gelukkig genoeg kolven. Zo kon hij toch nog een flesje drinken telkens nadat hij aan de borst had gedronken.
Niet opgeven
De eerste nacht thuis zag ik het helemaal niet meer zitten. Gelukkig was mijn man was een enorme steun, hij wist dat ik zo graag borstvoeding wou geven en zat nog net niet met pomponnen naast het bed om me aan te moedigen. Ik had zoveel pijn, mijn baby huilde hartverscheurend en ik ging de handdoek in de ring gooien...
Maar mijn man zei: "Probeer het nog 1 keertje, dan kan je het helemaal afsluiten en kan je straks een fles poedermelk geven." Dat deed ik dan ook. En net op dat moment hapte mijn baby perfect aan en dronk zoals hij nog nooit gedronken had.
Het huilen van frustraties en onmacht werd nu huilen van puur geluk. Nog nooit was ik zo gelukkig en opgelucht als op dat moment! Ik kan het gevoel nog steeds oproepen als ik eraan terugdenk. De pijn bleef, ik had kloven. Elke keer bij het aanleggen van de baby had ik zoveel pijn, maar ik was zo blij dat mijn zoon kon drinken - dat ik het ook gewoon deed.
Steun van mijn vroedvrouw
Er kwam een hele lieve vroedvrouw aan huis, ze had steeds goede tips bij en was er ook gewoon altijd om mij te steunen en bemoedigende woorden te spreken. Ze keek mee tijdens het aanleggen, verzorgde de kloven en controleerde het tong/lipriempje (dat bleek beide in orde). We bespraken de optie om, al dan niet gedeeltelijk, over te stappen op flesvoeding, maar dat zag ik niet zitten.
Voeden met pijn
Na 2 weken voeden was daar mijn eerste borstontsteking. Wat ben ik ziek geweest, de pijn werd nog erger. Maar daar ben ik ook weer doorgekomen. Ik heb met pijn gevoed tot mijn zoon 3 maanden was, toen was het plots, van het ene op het andere moment, over. Door de moeilijke start was ik wel wat obsessief geworden. Elk moment dat de baby dronk noteerde ik nauwkeurig op papier, ik hield bij wanneer hij dronk en aan welke kant. Dat deed ik wel een half jaar lang. Maar alles verliep eindelijk zoals ik het graag wou. Ik was gelukkig.
Een verminderde productie - en nieuwe zwangerschap
Ondertussen was ik vastbesloten mijn zoontje borstvoeding te geven tot hij 2 jaar werd. De tijd vloog voorbij en onze zoon kreeg 6 maanden exclusief borstvoeding. Hij dronk heel erg vaak op een dag, maar dat vond ik helemaal prima. Na die 6 maanden kreeg hij ook regelmatig vaste voeding. We hanteerden daarbij de rapley-methode en dat ging super vlot.
Naarmate hij meer vaste voeding begon te eten, verminderde het aantal borstvoedingsmomenten per dag. Mijn zoontje was 9 maanden toen ik merkte dat mijn productie achteruitging, ik had weer meer pijn bij het voeden en was regelmatig misselijk.
Het moment om een zwangerschapstest te doen. Die bleek positief. Natuurlijk waren wij heel erg gelukkig. Onze kleine baby werd grote broer, wat een geluk. Hij at voldoende vaste voeding en ondanks dat er minder melkproductie was, bleef hij toch borstvoeding drinken tijdens de zwangerschap. Uiteraard vanaf dat moment in combinatie met kunstvoeding. Hij was nog zo klein en had nog voldoende melkvoedingen per dag nodig. De pijn bij het voeden bleef de hele zwangerschap aanwezig. Het was met momenten heel heftig, maar zeker niet zo erg als de eerste 3 maanden.
Een nieuw borstvoedingsavontuur
Onze oudste zoon was 16 maanden toen zijn broertje geboren werd. Ons nieuwe avontuur ging van start, in tegenstelling tot de eerste keer, verliep dat enorm vlot. De baby was een natuurtalent en grote broer dronk vaak de eerste, hevige stroom melk weg.
Van stuwing of kloven had ik dit keer geen last. Ik vond het zalig om mijn beide zonen tegelijk te voeden, het gaf mij een gevoel van power. Onze oudste zoon genoot ook weer van voldoende borstvoeding en had de eerste tijd geen zin meer in vaste voeding.
Maar na een tijdje was het nieuwe eraf en koos hij toch weer voor een combinatie van beide. Met momenten was het ook wel echt zwaar. Een baby’tje én een peuter aan de borst is niet altijd een pretje.
Zo'n newborn op zich is al een hele uitputtingsslag, en daarbovenop ook nog een peuter die weet wat hij wil, maar vooral ook heel goed weet wat hij niet wil. De broertjes kregen een enorm mooie en sterke band, dat is jaren later nog steeds zo. En ik denk echt dat die borstvoedingsmomenten samen daar ook een steentje aan hebben bijgedragen. Onze oudste zoon besloot zelf dat voor hem het borstvoedingsverhaal er op zat na 2 jaar en 2 maanden.
Daar had ik absoluut vrede mee.
Een 3e wondertje
Ik werd 8 maanden later opnieuw zwanger van ons 3de wondertje. Ook onze tweede zoon dronk graag door tijdens de zwangerschap. De pijn die ik vorige keer had ervaren was nu niet zo uitgesproken aanwezig. Het was er wel, maar echt last had ik er niet van.
Omdat ons zoontje al anderhalf jaar was toen ik weer zwanger werd, had hij geen extra kunstvoeding nodig. Hij dronk 's morgens en 's avonds een slokje aan de borst en dat vond ik prima. Ik ben bevallen van onze dochter toen hij 2 jaar en 2 maanden was.
Hij besloot na enkele dagen dat het voor hem ook wel genoeg was. Met de stuwing was hij nog een hele grote hulp, want hij dronk die mee weg. Onze dochter was wel een beetje "borstverslaafd". Ze mocht zelf aangeven wanneer ze wou drinken. Zo obsessief als ik was bij de eerste, zo relaxed en gelaten was ik bij het tweede en derde avontuur.
Samen afbouwen
Onze dochter dronk borstvoeding tot ze 2,5 jaar was. Toen hadden we samen afgesproken dat het welletjes was geweest. We hebben dat samen afgebouwd. Ze dronk op het einde alleen nog een slokje voor ze 's avonds in bed ging. We hadden samen ook een kalender gemaakt met hoeveel dagen ze nog mocht drinken voordat het helemaal gedaan was. En dat was voor ons een prima methode. Ze wist heel goed wanneer het de laatste keer was en is nooit huilend in bed gegaan zonder een slokje aan de borst.
Voor mij voelde dat eerlijk gezegd wel als een opluchting.
Op het moment dat mijn dochter stopte met drinken aan de borst, gaf ik 6 jaar en 2 maanden aan 1 stuk borstvoeding. Ik had het wel een beetje gehad en was blij dat ik weer gewone kleding aan kon. Als ik kledij kocht, keek ik nog steeds of de borst makkelijk toegankelijk was. Maar dat was dus eigenlijk niet meer nodig, het was zo'n automatisme geworden. Het voelde ook weer een beetje als vrijheid ofzo.
Borstvoeding was voor mij nooit een last
Ik heb borstvoeding nooit als last of beperking ervaren. Na 2 jaar "borstvoedings-vrij" door het leven te gaan, mocht ik weer bevallen van een prachtige zoon. Ook bij hem koos ik voor borstvoeding. Hij is nu 2 jaar en drinkt nog heel graag een slokje.
De opstart ging enorm vlot. Ik had eigenlijk een beetje bang dat het een herhaling van ons eerste avontuur ging zijn, omdat er nu geen oudere baby aan de borst was om een beetje mee te "helpen". Maar het tegendeel was waar, ik geniet bewust van elk moment, want dit zal (denk ik 😉) de laatste keer zijn.
Ook onze jongste mag zelf aangeven wanneer het voor hem klaar is. De WHO-norm waar ik naar streefde, heb ik bereikt. Hij drinkt de laatste dagen niet meer elke dag, en dat is prima. Soms zit er een dag of 2 tussen. Maar hij weet dat de borst er is als hij ze nodig heeft.
Ik ben me er wel heel erg bewust van dat we het waarschijnlijk niet echt gaan weten wanneer ons laatste borstmoment zal zijn, omdat hij niet echt stelselmatig drinkt.Maar ik volg hem daarin en als hij er oké mee is, dan ben ik dat zeker ook.
Nu geniet ik vooral nog van de momenten die er nog zijn.
