Verhaal van mama Jolien en haar 2 zoontjes Odiel en Gust, elk met hun eigen uitdagingen en overwinningen.
Een moeilijke start met Odiel
Ongeveer 3,5 jaar geleden werd ik voor het eerst mama van mijn zoontje Odiel. Ik keek ernaar uit om borstvoeding te geven, maar dat liep niet van een leien dakje. Na het krijgen van een epidurale daalden Odiels harttonen zó erg dat hij met een spoedkeizersnede ter wereld moest komen. Geen ideale start dus.
Toen ik hem voor het eerst aan de borst kon leggen, voelde dat zalig. Maar al snel begon ik last te krijgen van enorm pijnlijke kloven.
Odiel had een sterke zuigkracht, maar hapte te klein aan
De vroedvrouwen zetten me snel aan het kolven, maar mijn pijnlijke tepels konden de vraag niet bijhouden. Ik voelde me steeds slechter. De babyblues werden zwaarder en uiteindelijk besloot ik om in het ziekenhuis te stoppen met borstvoeding. Ik kreeg pilletjes om mijn productie stil te leggen.
Eenmaal thuis begon ik weer helder te denken… en kreeg ik enorme spijt.
De beslissing om te relacteren.
Wat had ik nu gedaan? Ik voelde me zo schuldig. Ik wilde zó graag borstvoeding geven aan mijn kindje. Samen met mijn man begonnen we online te zoeken en ontdekten we dat je kon relacteren. (Je melkproductie opnieuw op gang brengen, zelfs als ze al was gestopt.) Zogezegd, zo gedaan. Ik begon om de twee uur te kolven. De eerste dagen kwam er niets. Maar toen de eerste druppeltjes melk. Na een paar weken konden we Odiel zijn eerste flesje moedermelk geven.
“Ik heb 4,5 maand fulltime gekolfd voor Odiel.”
Live aanleggen lukte jammer genoeg niet meer, maar ik kon hem wél moedermelk geven – ongeveer 50% gekolfde melk en 50% kunstvoeding. Het kolven zelf bleef moeilijk. Ik had voortdurend last van kloven. Achteraf bleek dat ik met een te groot borstschild gekolfd had, waardoor mijn tepelhof telkens werd meegezogen. Iets wat ik toen niet wist, maar wat veel pijn veroorzaakte. Als je voor het eerst mama wordt, weet je nog zo weinig. Je moet alles zelf uitzoeken. Toch ben ik enorm fier dat ik dit heb kunnen doen voor Odiel, ook al was het niet aan de borst.
Een nieuwe kans met Gust
Tweeënhalf jaar later werd ik opnieuw mama van een zoontje: Gust.
Deze keer was ik vastberaden. Ik wilde absoluut borstvoeding geven en ik was beter voorbereid. De bevalling verliep vlot, een natuurlijke bevalling deze keer. Ook nu was de start niet zonder uitdagingen: Gust hapte niet goed aan, en opnieuw kreeg ik kloven. Maar dankzij de begeleiding van mijn vroedvrouw lukte het aanleggen steeds beter. We waren vertrokken.
Na zes weken begon ik met oefenflesjes en raakte ik geïnteresseerd in handsfree kolven. Wat handig is met twee kleintjes in huis. Ik had al een tijdje contact met Evi van Lotjez, en zij nodigde me uit voor een kolfconsult.
Evi woont aan de andere kant van het land, maar ik reed 1,5 uur voor dat consult – en het was het helemaal waard.
Tijdens het consult werden mijn tepels opgemeten, en het werd meteen duidelijk: bij Odiel had ik met een veel te grote maat gekolfd. Een fout die veel vaker voorkomt dan je denkt. Ik kreeg een aangepaste maat en kocht de Horigen Wearable borstkolf. Wat een verschil!
Vandaag – 14 maanden borstvoeding
Gust drinkt live aan de borst en het kolven op het werk verloopt goed.
Na 9 maanden verviel mijn wettelijk recht op borstvoedingspauzes, maar ik kolf nu nog één keer per shift tijdens mijn gewone pauze. Op mijn vrije dagen leg ik Gust extra aan om dat te compenseren. Intussen geef ik al 14 maanden borstvoeding en ik hoop stiekem dat het nog lang mag blijven duren. Het verschil met mijn eerste ervaring is zó groot. Ik heb geleerd dat je hulp mag vragen, dat goede informatie écht het verschil maakt, en dat borstvoeding veel vormen kan aannemen.
Wat ik wil meegeven
Borstvoeding is niet altijd vanzelfsprekend. Soms stopt het… en soms begint het gewoon opnieuw. Ik ben trots op beide reizen. Zowel op de 4,5 maand gekolfde melk voor Odiel, én op de 14 maanden (hopelijk nog langer) live voeden en kolven voor Gust.
Borstvoeding is iets wat ik voor altijd een warm hart zal toedragen.
