In dit mamaverhaal lees je het verhaal van mama Bieke.
Mijn borstvoedingsavontuur startte op 7 januari 2024. Ik heb altijd geweten dat ik borstvoeding wou geven omdat ik dat heel belangrijk vind. En die dag brak aan, ons zoontje was er, 8 weken te vroeg. En daar zit ge dan. Met een groot machine langs uw bed en 2 hoedjes op uw borsten om zo u productie op gang te krijgen. Daar begon mijn borstvoedingsavontuur, 8 keer per dag kolven.
Een enorme druk
Ik besefte het allemaal nog niet zo goed wat er allemaal gebeurd was op korte tijd. 8 weken te vroeg, verplicht moeten kolven en alles wat daar bij kwam kijken. Dat was enorm heftig. Nu ja, ik deed dat, want ik wou graag borstvoeding geven, dus ik deed dat maar. Ik weet nog dat de lactatiedeskundige elke keer op aandrong om ons zoontje aan te leggen. Elke keer opnieuw. En dat was steeds een hele grote stap, omdat ik niet alles verwerkt kreeg. Er lag zoveel druk op mij om hem steeds aan te leggen. Dit had zo'n impact op mij dat het me blokkeerde om hem aan te leggen. Het lukte niet, het was elke keer een innerlijke strijd, ik was daar nog helemaal niet klaar voor.
Schrik om te falen
Ik moest ook zeker blijven kolven want als ik dat niet deed, zou ik nooit geen borstvoeding kunnen geven. Dat gaf mij enorm veel stress. Zeker omdat dat van een lactatiedeskundige kwam. Dat maakte de overgang van het kolven naar het live voeden heel zwaar, ik had schrik om te falen, want wat als dat kolven wegvalt? Kan ik mijn kind dan wel voldoende melk van mezelf geven?
Als ik hem aanlegde lukte het vaak niet, waarschijnlijk door de stress. We probeerde het met tepelhoedjes, zodat hij toch kon leren aanhappen. Maar het lukte niet, keer op keer voelde dit als een strijd. Maar ik moest en zou de stap naar live voeden zetten.
Een geplande datum
Samen met mijn vroedvrouw hadden we op 38 weken zwangerschap afgesproken dat ik op mijn uitgerekende datum zou overschakelen naar volledig aan de borst drinken. We gingen dit samen doen. En ik heb die dag een klik gemaakt, ook ons kindje heeft een klik gemaakt. Ondanks het niet zonder slag en stoot ging, hebben we dit toch samen gedaan.
Ziekenhuisbezoeken en stress
Met een prematuur kindje was het niet steeds vanzelfsprekend, het eerste jaar hebben we een aantal ziekenhuisbezoeken gehad. Vanaf het moment dat we het ziekenhuis binnen stapte, ging mijn productie helemaal naar beneden, vooral van de stress. Kolven lukte niet meer en de kleine wou niet meer aan de borst drinken. We hebben enorm gestreden om dat toch vol te houden.
Niet opgeven
Mijn productie was heel laag in combinatie met een heftige periode heb ik er toch helemaal onderdoor gezeten. Mensen die kort bij mij stonden hebben de vraag gesteld, misschien moet je er eens over na denken om de borstvoeding af te bouwen. En ik heb altijd geweten: nee, afbouwen was geen optie, zeker niet zonder alles eraan gedaan te hebben om het terug op peil te krijgen. Ik heb bij mijn bevalling geen enkele keuze zelf kunnen maken, de enige keuze die ik mocht en kon maken was borstvoeding en daar ga ik voor.
Na de ziekenhuis bezoeken had mijn productie steeds een enorme dip, maar ik sprak met een LLL-medewerker die mij het advies gaf om te voeden wanneer het nodig was. Dit had als gevolg dat ik hem elk half uur moest aanleggen. Heel lastig en zwaar, maar we hebben dat gedaan. Elke keer na het ziekenhuis. Een heel lastige periode.
De mooiste en zwaarste momenten
Het heeft ons veel geduld en moeite gekost om de productie elke keer terug te krijgen. En daar ben ik zo dankbaar voor dat het nog kon. We zijn nu 15 maand verder en ik geef nog steeds borstvoeding op vraag en daar ben ik zo trots op. Dat ondanks alle ups en downs ik toch door gezet heb. Want die momenten zorgen elke keer opnieuw voor verbinding tussen mij en hem. En ik hoop dat we nog mogen doorgaan, want het is het zwaarste maar ook het mooiste wat ik heb mogen mee voelen.
